Je kent het vast, dat liedje "Daar gaat ze, zoveel moois heb ik nog nooit gezien." Ik hoor het in mijn hoofd terwijl ik deze blog schrijf. Maar dan anders. Andere tekst. Daar gaat-ie, en ik zwaai hem nu alweer tot gauw. Tsja, verlatingsangst. Het wordt steeds korter, dat moment. Ik lig niet meer een hele dag op de bank als hij gegaan is. Vijf minuten, tranen in mijn ogen, dat gevoel alsof mijn hart omklemd is.
En wat gebeurt er dan feitelijk? Niet zoveel. Mijn man, mijn geliefde, rijdt de straat uit. We wonen niet in één huis, we hebben een lathuwelijk. Nieuwe vorm van relateren? En stoer zeg ik – en een deel van mij ervaart het daadwerkelijk zo – lekker hoor, om je eigen ruimte te hebben en af en toe op jezelf te zijn. Bovendien acht ik het ook echt heel gezond voor ieder mens om ruimte voor zichzelf te hebben en wat nachten per week in je eigen energie te slapen. Maar dat terzijde.
Waarom dan toch dat gevoel als hij gaat? Zo’n gevoel van intense verlatenheid, alleen zijn, achtergelaten worden. Vast herkenbaar voor veel mensen. Deep down alleen, ook al ben je samen met anderen. Ik vind het leuk om mezelf als proefkonijn en onderzoeksitem te nemen, dus analyseer achteraf – na een heftige emotie – graag wat er nou gebeurt.
Weer die couveuse, realiseer ik mij. En die keizersnede. Wat een impact. Eerst zit je lekker bij je moeder in die baarmoeder, ben je helemaal één met haar. Je hoort haar hart, eet wat zij eet, voelt wat zij voelt. Je bent zó één dat je niet eens weet dat je zelf ook iemand bent. Lekker veilig en warm. Dan word je uit dat veilige holletje getild en in een bakje gelegd. Met alle goede bedoelingen hoor – en noodzakelijk, anders was ik er niet meer.
Maar toch, zo in je eentje, zonder hartslag of aanwezigheid.
En natuurlijk is mijn lief mijn moeder niet, is het heel lang geleden, en ben ik oud en wijs genoeg om me ook goed te voelen als ik fysiek alleen ben. Toch wordt mijn systeem eraan herinnerd. En dus reageert mijn lijf voordat ik het doorheb, met tranen en beklemming. En overvalt me een diep gevoel van eenzaamheid. De imprint en ons onderbewuste herinneren zich die als de dag van gisteren. Daarom reageren we onbewust op een manier die we bewust onprettig vinden. Maar ons bewuste is een stuk trager, dus wanneer je je het realiseert, ben je te laat om anders te reageren.
Ik heb wel goed nieuws voor je, want waar ik er eerst dagen over kon doen om het gevoel te laten verzachten, lukt me dat nu in vijf minuten. Een hele winst. Wil je weten hoe? DeepFlow. En wil je daar meer over weten? Weten hoe ook jij je leven leuker en lichter kunt maken? Boek dan jouw reset call. Een gesprek van mens tot mens, waarbij we samen jouw route tot Flow in alle facetten van je leven co-creëren.
