De meeste mensen zullen hem niet kennen: Henk Westrus – mijn oom.
De broer van mijn moeder. Bekroond met een ridderorde, en met een indrukwekkend trackrecord in de muziek. Schrijver, arrangeur, componist.
Misschien ken je zijn werk wél, via
Kinderen voor Kinderen.
Vorige week ging ik uit eten met zijn zoon, mijn neef. We spraken over zijn leven, de druk, de hoge lat – en hoe dat doorwerkte op zijn omgeving. Ook op mijn moeder, die de oudste was in het gezin. Daarna kwam nog een zus, en toen ome Henk.
Mijn zeer getalenteerde oom werd het centrum waar het gezin – dat van mijn opa en oma – zich omheen vormde.
De middelen, de aandacht, de ruimte: veel ging naar hem.
Mijn moeder paste zich aan.
Haar ambities werden teruggesnoeid tot iets praktisch: secretaresse. Een baan die ze moest opgeven toen ze zwanger werd van mijn zus.
Ik kwam veel later – als nakomertje – en had daardoor een iets andere moeder. Minder gefrustreerd misschien, maar altijd gericht op aanpassen. Niet uitspreken. Niet in de weg staan.
Het raakte me dat mijn neef erkende hoe de carrière van zijn vader ook indirect effect had op mijn moeder. En zelfs op mij.
Muziek was bij ons thuis een gevoelig onderwerp.
Ik kreeg in eerste instantie het advies om niet de muziek in te gaan. Mijn ouders zagen het leven van Henk – grillig, intens, onvoorspelbaar – en gunden mij iets rustigers.
Ook omdat ik opgroeide binnen een religieuze gemeenschap waar structuur centraal stond.
Maar ik was vastbesloten: ik wilde beroepsfluitist worden. Toen ik mijn ouders eenmaal had overtuigd, kwam ome Henk soms na een optreden langs – laat op de avond – en werd ik wakker gemaakt om voor hem te spelen. Lief bedoeld.
Maar ook ongemakkelijk.
Later gingen we samenwerken.
Hij hield van mijn toon, mijn techniek, mijn timing.
We herkenden elkaar in onze toewijding. In het perfectionisme. In dat eindeloze streven naar ongekende hoogtes – ook al zat hij in de lichte muziek en ik in het klassiek.
Ik herinner me nog goed dat ik speelde op de uitvaart van mijn moeder.
Na afloop zei hij, met een knipoog:
“Je cis was daar en daar een tikje te hoog… Maar dat was vast van de emotie.”
Typisch Henk. Streng, maar met een lach.
Wat ik hiermee wil zeggen?
Een leven als high performer beïnvloedt áltijd ook het leven van de mensen om je heen.
Zussen. Broers. Kinderen.
Zelfs neven en nichten.
Ik herken het.
Voor audities of belangrijke concerten was ik niet te genieten. Bang om te falen. Bang om niet goed genoeg te zijn.
Terwijl mijn trackrecord er gewoon mocht zijn.
Nu weet ik hoe het is om te werken vanuit flow.
Hoe het voelt als die kritische stem naar de achtergrond verdwijnt, en er plezier ontstaat in presteren.
Dank je, ome Henk. Voor de inspiratie. Voor de bemoediging. Voor de keren dat we samen muziek maakten.
Ik had je graag meegenomen in die flow.
Zodat ook voor jou de druk wat zachter had mogen worden.
– Desiree Vergers
DeepFlow
